محمد سلیمانی؛ مصطفی مبلی؛ علی اکبر رامین؛ بهرام بانی نسب؛ لیلا اصلانی
چکیده
به منظور بررسی اثر اسپرمیدین بر تحمل به سرمای دانهال‌های خیار رقم مزرعه‌ای ’رشید‘، پژوهشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار و چهار تیمار شامل غلظت‌های صفر، 1/0، 5/0 و 1 میلی‌مولار اسپرمیدین در انکوباتور در دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان به صورت دو آزمایش مجزا اجرا شد. به این منظور بذرها در محیطی مرطوب، به مدت 7 روز در دمای ...
بیشتر
به منظور بررسی اثر اسپرمیدین بر تحمل به سرمای دانهال‌های خیار رقم مزرعه‌ای ’رشید‘، پژوهشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار و چهار تیمار شامل غلظت‌های صفر، 1/0، 5/0 و 1 میلی‌مولار اسپرمیدین در انکوباتور در دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان به صورت دو آزمایش مجزا اجرا شد. به این منظور بذرها در محیطی مرطوب، به مدت 7 روز در دمای 20 درجه سلسیوس و پس از تیمار با اسپرمیدین، 8 روز در دماهای 6 یا 9 درجه سلسیوس قرار داده شدند. در پایان هر آزمایش ویژگی‌هایی شامل طول، وزن تر و خشک، نشت یونی و پرولین در ساقه و ریشه اندازه‌گیری شد. جهت مقایسه اثر دما و برهمکنش آن با غلظت‌های متفاوت اسپرمیدین داده‌های دو آزمایش با همدیگر در یک طرح کرت‌های خرد شده (2 دمای متفاوت انکوباتور به صورت 2 کرت اصلی و 4 غلظت اسپرمیدین به صورت 4 کرت فرعی) آنالیز آماری شد. نتایج به دست آمده در این پژوهش نشان داد که کاربرد اسپرمیدین در بالاترین غلظت (1 میلی‌مولار) اثرات معکوسی در تعدیل سرمازدگی در دمای 9 درجه سلسیوس داشت، به طوری‌که وزن تر و خشک ریشه را کاهش داد. غلظت 5/0 میلی‌مولار اسپرمیدین در دمای 6 درجه سلسیوس مؤثرتر از سایر غلظت‌ها بود و باعث افزایش وزن تر ریشه، کاهش میزان نشت یونی ریشه و افزایش پرولین ساقه شد. نتایج آنالیز کرت‌های خرد شده نشان داد که در مجموع غلظت‌های 1/0 و 5/0 میلی‌مولار اسپرمیدین باعث افزایش معنی‌دار طول ریشه، وزن تر و خشک ریشه شد. مقایسه میانگین برهمکنش دما و غلظت اسپرمیدین نشان داد که بر خلاف این که در مجموع تیمارهای 5/0 میلی‌مولار اسپرمیدین باعث افزایش معنی‌دار طول ریشه، وزن تر و خشک ریشه شد، به دلیل وجود برهمکنش معنی‌دار بین دما و غلظت اسپرمیدین این اثراتِ افزایش صرفاً در دمای 6 درجه سلسیوس مشاهده شد و در دمای 9 درجه سلسیوس تفاوت معنی‌داری با تیمار شاهد نداشت.
رضا امین پور؛ مصطفی مبلی؛ احمد مرتضوی بک
چکیده
چکیده
به منظور بررسی سازگاری و خصوصیات عملکرد سوخ 12 رقم پیاز روزکوتاه جهت کشت پاییزه در اصفهان آزمایشی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 4 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی کبوترآباد اصفهان طی دو سال زراعی 87-1386 و 88-1387 انجام شد. ارقام عبارت بودند از : 1- پگاسوس، 2- گرانو 6835 (ایکس پی07596835)، 3- هیبرید سیروس، 4- تگزاس ارلی وایت، 5- هیبرید جاگوار، ...
بیشتر
چکیده
به منظور بررسی سازگاری و خصوصیات عملکرد سوخ 12 رقم پیاز روزکوتاه جهت کشت پاییزه در اصفهان آزمایشی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 4 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی کبوترآباد اصفهان طی دو سال زراعی 87-1386 و 88-1387 انجام شد. ارقام عبارت بودند از : 1- پگاسوس، 2- گرانو 6835 (ایکس پی07596835)، 3- هیبرید سیروس، 4- تگزاس ارلی وایت، 5- هیبرید جاگوار، 6- سنچوری (ای ایکس07592000)، 7- کالرا، 8- هیبرید پریماورا، 9- لاهویا، 10- تگزاس یلو گرانو 502 (رقم مورد کشت در منطقه)، 11- کونتسا و 12- هیبرید ساوانا سوییت. بذور ارقام در مهر ماه به صورت ردیفی درکرت کشت گردید و عملیات زراعی معمول انجام شد. تجزیه واریانس داده‌ها نشان داد که اثر سال معنی‌دار نگردید لذا داده‌ها در هم ادغام و آنالیز گردید. نتایج نشان داد که رقم هیبرید سیروس بیشترین عملکرد کل (39/109 تن در هکتار) و عملکرد بازارپسند (47/94 تن در هکتار) و رقم لاهویا کمترین عملکرد کل (19/28 تن در هکتار) و عملکرد بازارپسند (17/16 تن درهکتار)، را با اختلاف معنی داری نسبت به سایر ارقام تولید کردند. عملکرد کل و عملکرد بازارپسند رقم تگزاس یلو گرانو502 با اختلاف معنی داری نسبت به هیبرید سیروس در مرحله بعد قرارگرفت. تغییرات میانگین‌های قطر و ارتفاع سوخ ارقام تقریباً روندی مشابه تغییرات عملکرد نشان داد. ارقام هیبرید جاگوار و لاهویا به ترتیب با 66/4 و 58/2 میلی متر بیشترین و کمترین قطر گردن سوخ را داشتند. بیشترین میزان مادة خشک سوخ (38/10 درصد) و کل مواد جامد محلول سوخ (7/10 درصد) در رقم کونتسا حاصل شد. کمترین میزان مادة خشک سوخ (9/7 درصد) و کل مواد جامد محلول سوخ (04/7 درصد) بترتیب در ارقام پریماورا و ساوانا سوئیت بدست آمد. همبستگی ماده خشک و مواد جامد محلول با ضریب 71/0 معنی دار گردید. به طور کلی رقم هیبرید سیروس سازگاری مناسبی به شرایط منطقه نشان داد.
واژه‌های کلیدی: پیاز، ارقام روزکوتاه، سازگاری، عملکرد سوخ، ماده خشک، مواد جامد محلول
نگار سیم کش زاده؛ مصطفی مبلی؛ نعمت الله اعتمادی؛ بهرام بانی نسب
چکیده
چکیده
کاشت زیتون (L. Olea europaea) به علت تحمل به شوری، خشکی و همیشه سبز بودن، در سال های اخیر در فضای سبز مورد توجه قرار گرفته است. از عوامل محدود کننده کاشت این گیاه در مناطق معتدله و سردسیر، مقاومت کم به دماهای پائین می باشد. تعیین ارقام مقاوم به سرما یکی از معیارهای مهم برای افزایش کاربری این درخت در فضای سبز شهری به شمار می رود. بدین منظور ...
بیشتر
چکیده
کاشت زیتون (L. Olea europaea) به علت تحمل به شوری، خشکی و همیشه سبز بودن، در سال های اخیر در فضای سبز مورد توجه قرار گرفته است. از عوامل محدود کننده کاشت این گیاه در مناطق معتدله و سردسیر، مقاومت کم به دماهای پائین می باشد. تعیین ارقام مقاوم به سرما یکی از معیارهای مهم برای افزایش کاربری این درخت در فضای سبز شهری به شمار می رود. بدین منظور و نیز برای مقایسه دو روش ارزیابی ظاهری و اندازه گیری کلروفیل فلورسنسی، آزمایشی بر روی درختان 7 ساله 15 رقم زیتون که به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار کاشته شده بودند اجرا شد. در روش ظاهری، خسارات سرمای زمستان سال های 85 و 1386 به گیاهان (درصد خشکی درختان با امتیازدهی و درصد ریزش برگ ها) مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج این آزمایش نشان داد رقم آمفی سیس به عنوان رقمی مقاوم و پس از آن گرگان و شنگه، و ارقام کرونایکی و رشید به عنوان ارقامی حساس در مواجهه با سرما می باشند. در روش اندازه گیری کلروفیل فلورسنسی نیز، در تیرماه 1387 نمونه های برگ از هر رقم در 5 دمای0، 5-، 10-، 15- و 20- درجه سانتیگراد به تدریج و حداقل برای یکساعت قرار گرفتند. سپس، شاخص Fv / Fm به کمک دستگاه اندازه گیری کلروفیل فلورسنسی تعیین شد. نتایج نشان داد دو دمای 0 و 5- درجه سانتیگراد، تنشی به نمونه ها وارد نکرده و همه ارقام در این دو دما مقاومت نشان دادند (نسبت Fv / Fm بیشتر از 83/0 بدست آمد). با کاهش دما به 10- و 15- درجه سانتیگراد میزان تنش وارده به گیاهان به ترتیب افزایش یافت و در این میان، رقم رشید، کمترین میزان Fv / Fm (به ترتیب 243/0 و 001/0) یعنی بیشترین سرمازدگی را داشت. کاهش دما به 20- درجه سانتیگراد موجب کاهش بیشتر Fv / Fm در مقایسه با 15- درجه سانتیگراد از نظر آماری نشد و از این لحاظ، تفاوتی بین ارقام، مشاهده نگردید. بر اساس این روش در بین ارقام مورد مطالعه، ارقام شنگه، گرگان و آمفی سیس به عنوان ارقام مقاوم تر و ارقام رشید، اسپانیا، مانزانیلا و کرونایکی به عنوان ارقامی حساس در مواجهه با دماهای پائین می باشند که نتایج بدست آمده از ارزیابی ظاهری را تأیید می کند.
واژه های کلیدی: بررسی ظاهری، مقاومت به سرما، زیتون، کلروفیل فلورسنسی
فاطمه شاکری؛ بهرام بانی نسب؛ سیروس قبادی؛ مصطفی مبلی
چکیده
چکیده
به منظور بررسی اثر پاکلوبوترازول بر رشد رویشی و زایشی توت فرنگی رقم سلوا (Selva) پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان انجام شد. پاکلوبوترازول در دو روش کاربرد خاکی و محلول پاشی اندام هوایی در مقادیر 0، 5/0، 1، 5/1 و 2 میلی‌گرم ماده مؤثر برای هر گیاه مورد ...
بیشتر
چکیده
به منظور بررسی اثر پاکلوبوترازول بر رشد رویشی و زایشی توت فرنگی رقم سلوا (Selva) پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان انجام شد. پاکلوبوترازول در دو روش کاربرد خاکی و محلول پاشی اندام هوایی در مقادیر 0، 5/0، 1، 5/1 و 2 میلی‌گرم ماده مؤثر برای هر گیاه مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که کاربرد پاکلوبوترازول در روش محلول پاشی در کنترل رشد رویشی مؤثرتر از کاربرد خاکی است. با افزایش میزان پاکلوبوترازول سطح برگ، وزنتر اندام هوایی، وزنتر کل بوته و طول دمبرگ کاهش یافت. وزنتر، تعداد و قطر ریشه تحت تأثیر پاکلوبوترازول قرار نگرفت. همچنین کاربرد پاکلوبوترازول اثر معنی‌داری بر سفتی بافت، غلظت مواد جامد محلول و ویتامین ث میوه نداشت. اثر متقابل غلظت پاکلوبوترازول و روش کاربرد آن برای صفات سطح برگ، طول و قطر دمبرگ، وزنتر کل بوته، وزنتر اندام هوایی، میزان کلروفیل برگ، عمکرد بوته‌ها، قطر میوه و شاخص برداشت معنی‌دار گردید. به طوری که محلول پاشی بوته‌ها با پاکلوبوترازول به میزان 2 میلی‌گرم ماده مؤثر به ازاء هر گیاه باعث بالاترین قطر دمبرگ، میزان کلروفیل برگ‌ها و شاخص برداشت گردید. همچنین کاربرد خاکی پاکلوبوترازول به میزان 1 میلی‌گرم ماده مؤثر به ازاء هر گیاه باعث افزایش عملکرد بوته به میزان 16/27 درصد شد.
واژه های کلیدی: پاکلوبوترازول، توت فرنگی، کاربرد خاکی، محلول پاشی
رضا امین پور؛ سیدفرهاد موسوی؛ مصطفی مبلی
چکیده
چکیده
به منظور بررسی اثر رژیم های آبیاری بر عملکرد سوخ دو ژنوتیپ پیاز بهاره مورد کشت در اصفهان آزمایشی به صورت کرت های خرد شده- فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی کبوترآباد اصفهان در دو سال زراعی 84- 1383 و 85- 1384 انجام شد. کرت اصلی شامل رژیم آبیاری در سه سطح بر اساس تبخیر از تشت تبخیر کلاس A )به ترتیب ...
بیشتر
چکیده
به منظور بررسی اثر رژیم های آبیاری بر عملکرد سوخ دو ژنوتیپ پیاز بهاره مورد کشت در اصفهان آزمایشی به صورت کرت های خرد شده- فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی کبوترآباد اصفهان در دو سال زراعی 84- 1383 و 85- 1384 انجام شد. کرت اصلی شامل رژیم آبیاری در سه سطح بر اساس تبخیر از تشت تبخیر کلاس A )به ترتیب آبیاری پس از 3 50 = T1 ، 3 70 = T2 و 3 90 = T3 میلی‌متر تبخیر( و کرت های فرعی شامل ترکیب فاکتوریل دو ژنوتیپ بهاره پیاز (رقم یلوسوئیت اسپانیش وتوده درچه اصفهان) وسه فاصله بوته روی ردیف (به ترتیب 5، 5/7 و 10 سانتی‌متر) بود. نتایج نشان داد که افزایش دور آبیاری سبب کاهش معنی دار عملکرد کل، عملکرد بازارپسند، قطر و ارتفاع سوخ تولیدی شد. بیشترین عملکرد کل و عملکرد بازارپسند (به ترتیب 867/6 و 761/5 کیلوگرم در متر مربع) در تیمار T1 تولید گردید. از نظر عملکرد، واکنش ار قام نسبت به افزایش دور آبیاری متفاوت بود به طوری که تحمل رقم یلو سوئیت اسپانیش نسبت به کم آبی بیشتر از توده درچه اصفهان بود. رقم یلو سوئیت اسپانیش دارای عملکرد کل، عملکرد بازارپسند و ارتفاع سوخ بیشتری نسبت به توده درچه اصفهان بود. اما قطر گردن، مادة خشک و مواد جامد محلول سوخ در توده درچه اصفهان به طور معنی داری بیشتر از رقم یلو سوئیت اسپانیش شد. عملکرد کل و عملکرد بازارپسند برای فواصل بوته 5 و 5/7 سانتی متر یکسان به دست آمد. اما با افزایش فاصله بوته از 5/7 به 10 سانتی متر، این دو پارامتر به طور معنی داری کاهش یافتند. فاصله بوته بیشتر سبب افزایش اندازه سوخ (قطر و ارتفاع) گردید.
واژه های کلیدی: پیاز، رژیم آبیاری، ژنوتیپ های بهاره، عملکرد سوخ
