عزیزاله خندان میرکوهی؛ سیده راضیه واعظ موسوی؛ احمد خلیقی؛ روح انگیز نادری
چکیده
این پژوهش به منظور مدیریت رشد و بهبود کیفیت گلدهی شمعدانی (Pelargonium hortorum L.H. Bailey) در باغ شیشهای (تراریوم) در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 5 تکرار و 15 تیمار تنظیم کنندهرشد انجام شد. گیاهان شمعدانی در ابتدا با دو نوع کند کننده رشد شامل کلرمکوات کلرید (سایکوسل) در غلظت صفر، 1000 و 2000 میلیگرم در لیتر و پاکلوبوترازول در غلظت صفر، 25 و 50 میلیگرم ...
بیشتر
این پژوهش به منظور مدیریت رشد و بهبود کیفیت گلدهی شمعدانی (Pelargonium hortorum L.H. Bailey) در باغ شیشهای (تراریوم) در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 5 تکرار و 15 تیمار تنظیم کنندهرشد انجام شد. گیاهان شمعدانی در ابتدا با دو نوع کند کننده رشد شامل کلرمکوات کلرید (سایکوسل) در غلظت صفر، 1000 و 2000 میلیگرم در لیتر و پاکلوبوترازول در غلظت صفر، 25 و 50 میلیگرم در لیتر و سپس برای مدیریت گلدهی با غلظتهای صفر، 50 و 100 میلیگرم در لیتر بنزیل آدنین تیمار شدند. ویژگیهای رویشی، وزن تر و خشک اندام هوایی و ریشه، میزان رنگیزههای فتوسنتزی و همینطور ویژگیهای مربوط به گلدهی ارزیابی شد. هر دو کندکننده رشد در غلظت بالا منجر به کاهش معنیدار ارتفاع شدند، در حالی‌که درمورد صفات قطر ساقه، تعداد برگ و سطح برگ پاکلوبوترازول باعث کاهش معنیدار نسبت به شاهد شد ولی سایکوسل تأثیر معنی‌داری نشان نداد. هم چنین کاربرد کندکنندههای رشد باعث کاهش معنیدار رنگیزههای برگ شامل، کلروفیلها و نیز آنتوسیانینها شد. کاربرد بنزیل آدنین به تنهایی و در اثر متقابل با کندکنندههای رشد باعث افزاش میزان کلروفیلهای برگ شد. میزان رنگیزههای فتوسنتزی، سطح برگ و نیز قطر ساقه صفاتی بودند که در اثر بنزیل آدنین در مقایسه با کاربرد کندکنندههای رشد افزایش نشان دادند در حالی‌که سایر صفات تحت تأثیر تیمار بنزیل آدنین قرار نگرفتند. به‌طور کلی، تیمار 50 میلیگرم در لیتر پاکلوبوترازول و بدون نیاز به بنزیل آدنین باعث بهبود شاخصهای تولید گیاه شمعدانی شد.
