فیزیولوژی پس از برداشت
محمدرضا زندی؛ عبدالحسین ابوطالبی جهرمی؛ بهنام بهروزنام؛ عبدالرسول ذاکرین
چکیده
این پژوهش به منظور بررسی تیمار هورمونی جیبرلیک اسید و میدان مغناطیسی بر صفات مرتبط با ماندگاری توت فرنگی رقم’سلوا‘، در شرایط تنش دمایی، به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی با 3 تکرار انجام شد. تیمارهای تحقیق شامل جیبرلیک اسید در سه سطح شاهد (صفر)، 50 و 100 میلی‌گرم در لیتر، میدان مغناطیسی در 3 سطح شاهد،10 و 20 میلی‌تسلا و تنش ...
بیشتر
این پژوهش به منظور بررسی تیمار هورمونی جیبرلیک اسید و میدان مغناطیسی بر صفات مرتبط با ماندگاری توت فرنگی رقم’سلوا‘، در شرایط تنش دمایی، به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی با 3 تکرار انجام شد. تیمارهای تحقیق شامل جیبرلیک اسید در سه سطح شاهد (صفر)، 50 و 100 میلی‌گرم در لیتر، میدان مغناطیسی در 3 سطح شاهد،10 و 20 میلی‌تسلا و تنش دمایی در سه سطح 2، 8 و 20 درجه سانتی‌گراد بودند. میوه‌های توت فرنگی رقم ‘سلوا‘ تحت تأثیر تیمارهای مغناطیسی قرار داده شد و سپس به مدت 2 دقیقه در محلول هورمونی جیبرلیک اسید غوطه‌ور و پس از خشک کردن، به مدت 8 روز در یخچال‌های مختلف با دماهای مطابق با تیمارهای پژوهش نگهداری شدند. صفات مورد بررسی شامل وزن میوه، قطر میوه، طول میوه، درصد رطوبت میوه، اسیدیته قابل تیتراسیون، pH آب‌میوه و ویتامین C بود. نتایج حاصل از تجزیه واریانس داده‌ها نشان داد که اثرات ساده و متقابل سه‌گانه تیمارها بر تمام صفات مورد مطالعه معنی‌دار بود. مقایسه میانگین اثر متقابل سه‌گانه تیمار جیبرلیک اسید × میدان مغناطیسی × دما نشان داد که بیشترین مقدار وزن میوه (49/19 گرم)، بیشترین مقدار قطر میوه (7/33 میلیمتر)، بیشترین طول میوه (62/48 میلیمتر)، بیشترین مقدار رطوبت میوه (65/34 درصد)، در تیمار 50 میلی‌گرم در لیتر جیبرلیک اسید، میدان مغناطیسی 10 میلی‌تسلا و دمای 8 درجه سانتی‌گراد حاصل گردید. کمترین مقدار وزن میوه (65/10 گرم) در تیمار بدون جیبرلیک اسید، عدم استفاده از میدان مغناطیسی و دمای 20 درجه سانتی‌گراد بدست آمد. کمترین مقدار کاهش وزن میوه (74/3 درصد) در تیمار 50 میلی‌گرم در لیتر جیبرلیک اسید، میدان مغناطیسی 20 میلی‌تسلا و دمای 2 درجه سانتی‌گراد بدست آمد. کمترین مقدار قطر میوه (52/21 میلیمتر)، کمترین مقدار طول میوه (63/25 میلیمتر) در تیمار عدم مصرف جیبرلیک اسید، عدم وجود میدان مغناطیسی و دمای 20 درجه سانتی‌گراد بدست آمد. کمترین مقدار اسیدیته قابل تیتراسیون (31/0 درصد)، کمترین مقدار pH آب میوه (68/4) و بیشترین مقدار ویتامین C (92/34 میلی‌گرم در 100 میلی‌لیتر) در تیمار عدم مصرف جیبرلیک اسید، عدم استفاده از میدان مغناطیسی و دمای 20 درجه سانتی‌گراد و کمترین مقدار ویتامین C نیز معادل 20/5 میلی‌گرم در 100 میلی‌لیتر در تیمار عدم مصرف جیبرلیک اسید، عدم استفاده از میدان مغناطیسی و دمای 20 درجه سانتی‌گراد بدست آمد. از لحاظ اثر متقابل سه‌گانه تیمارهای پژوهش، بهترین تیمار مؤثر بر افزایش مدت زمان نگهداری توت فرنگی، تیمار ترکیبی مصرف 50 میلی‌گرم در لیتر جیبرلیک اسید و میدان مغناطیسی 10 میلی‌تسلا و دمای 8 درجه سانتی‌گراد بود.
اسماعیل پورقاسمی؛ عبدالحسین ابوطالبی
چکیده
چکیده
در بین روشهای تکثیر انبه، پیوند متداولترین روش می باشد ولی عدم آگاهی کافی باغداران از نحوه و زمان مناسب پیوند، مهمترین مشکل در تولید نهال پیوندی انبه است. به منظور تعیین مناسب ترین زمان و روش پیوند برای دستیابی به حداکثر گیرایی، این پژوهش به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور زمان(هر 15 روز یکبار از ...
بیشتر
چکیده
در بین روشهای تکثیر انبه، پیوند متداولترین روش می باشد ولی عدم آگاهی کافی باغداران از نحوه و زمان مناسب پیوند، مهمترین مشکل در تولید نهال پیوندی انبه است. به منظور تعیین مناسب ترین زمان و روش پیوند برای دستیابی به حداکثر گیرایی، این پژوهش به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور زمان(هر 15 روز یکبار از 15 فروردین تا 15 اردیبهشت و 15 مرداد تا 15 آبان) و دو روش پیوند (نیمانیم جانبی و اسکنه) با 10 تکرار انجام گرفت. پایه ها بذری بودند و پیوندک ها از یک تک درخت انبه رقم لنگرا تهیه شدند. 30 و 60 روز پس از پیوند، درصد گیرائی پیوند و رشد پیوندک ها اندازه گیری شد. براساس نتایج بهترین زمان پیوند 15 فروردین با 100 درصد گیرایی و بهترین روش پیوند، اسکنه با 85 درصد موفقیت نسبت به پیوند نیمانیم جانبی بود. بیشترین میزان رشد پیوندک پس از 60 روز در روش پیوند اسکنه و تاریخ های 15 و 30 فروردین ماه بود. در مجموع نتایج نشان داد که تحت شرایط آب و هوائی رودان مناسب ترین زمان پیوند 15 تا 30 فروردین ماه و پیوند اسکنه نسبت به جانبی موفق تر و مناسب تر می باشد.
واژه های کلیدی: انبه، پیوند زنی، زمان پیوند، روش پیوند
عبدالحسین ابوطالبی؛ عنایت اله تفضلی
چکیده
چکیده
یکی از راه‌های توسعه تحمل به شوری در مرکبات، پیوند ارقام تجاری حساس به شوری بر روی پایه های مقاوم می باشد. لیموشیرین، یکی از گونه‌های مرکبات است که به شوری آب و خاک حساس بوده و تحت این شرایط کاهش شدیدی در رشد و عملکرد خواهد داشت. این پژوهش به منظور بررسی تأثیر شوری و پایه‌های نارنج معمولیCitrus aurantium))، لیموشیرین C. limetta))، لیموآب ...
بیشتر
چکیده
یکی از راه‌های توسعه تحمل به شوری در مرکبات، پیوند ارقام تجاری حساس به شوری بر روی پایه های مقاوم می باشد. لیموشیرین، یکی از گونه‌های مرکبات است که به شوری آب و خاک حساس بوده و تحت این شرایط کاهش شدیدی در رشد و عملکرد خواهد داشت. این پژوهش به منظور بررسی تأثیر شوری و پایه‌های نارنج معمولیCitrus aurantium))، لیموشیرین C. limetta))، لیموآب (C. aurantifolia)، ولکامریانا volkameriana) C.)، و بکرایی C. reticulata C. limetta) )، بر غلظت عناصر کم مصرف در برگ لیموشیرین بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در چهار تکرار در گلخانه انجام گرفت. تیمارهای شوری در چهار سطح 0، 20، 40 و 60 میلی مول در لیترکلرید سدیم در نظر گرفته شد. براساس نتایج نوع پایه تأثیر معنی دار بر غلظت عناصر کم مصرف در برگ داشت و تحت تأثیر شوری، تغییراتی در غلظت عناصر کم مصرف در برگ مشاهده شد. تحت شرایط این آزمایش، پایه ولکامریانا و تا حدودی بکرایی از پتانسیل خوبی در ایجاد تحمل به شوری در پیوندک لیموشیرین برخوردار بودند.
واژه های کلیدی: پایه، شوری، عناصر کم مصرف، لیموشیرین
