حسن فرهادی؛ مجید عزیزی؛ سید حسین نعمتی
چکیده
تنشهای محیطی به ویژه خشکی، از مهمترین عوامل کاهش رشد در مراحل رشد و نمو گیاه مخصوصاً مرحله جوانهزنی گیاه میباشد. بدین منظور در این آزمایش عکس العمل هشت توده بومی شنبلیله از اصفهان، تبریز، همدان، ساری، چالوس، آمل، مشهد و یاسوج به تنش خشکی در طی مراحل جوانهزنی در سطوح خشکی صفر، 3-، 6- و 9- بار که با استفاده محلول پلی اتیلن گلایکول 6000 ...
بیشتر
تنشهای محیطی به ویژه خشکی، از مهمترین عوامل کاهش رشد در مراحل رشد و نمو گیاه مخصوصاً مرحله جوانهزنی گیاه میباشد. بدین منظور در این آزمایش عکس العمل هشت توده بومی شنبلیله از اصفهان، تبریز، همدان، ساری، چالوس، آمل، مشهد و یاسوج به تنش خشکی در طی مراحل جوانهزنی در سطوح خشکی صفر، 3-، 6- و 9- بار که با استفاده محلول پلی اتیلن گلایکول 6000 (PEG 6000) اعمال شده بود، در آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در شرایط کنترل شده در آزمایشگاه تحصیلات تکمیلی گروه علوم باغبانی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1393 بررسی شد. صفات مورد بررسی شامل: درصد جوانهزنی، سرعت جوانهزنی، طول ریشهچه، طول ساقهچه، وزن خشک ریشهچه، وزن خشک ساقهچه، وزن خشک گیاهچه و نسبت طول ریشهچه به ساقهچه بودند. بین کلیه تودهها و سطوح مختلف تنش برای کلیه صفات تفاوت معنیدار (01/0p≤) مشاهده گردید و اثر متقابل برای تمامی صفات به جز طول ریشهچه و طول ساقهچه معنیدار بود. تودههای مختلف پاسخهای متفاوتی به خشکی نشان دادند به طوریکه متحملترین آن‌ها تودههای اصفهان، مشهد و چالوس بودند که در اکثر صفات اندازه گیری شده برتر بودند و تودههای آمل و ساری در ردههای بعد و تودههای تبریز، همدان و یاسوج نسبت به شش توده دیگر حساسیت بیشتری به تنش خشکی نشان دادند. بر اساس نتایج پژوهش حاضر، به نظر میرسد بتوان از این سه توده برای اصلاح تودههایی با پتانسیل عملکرد زیاد در مناطق خشک استفاده کرد.
علی فرهادی؛ حسین آرویی؛ سید حسین نعمتی؛ رضا صالحی؛ فرانچسکو جوفریدا
چکیده
تنش شوری یکی از مهمترین عوامل محدود کننده رشد گیاه، بویژه در مناطق خشک و نیمه خشک میباشد. این تحقیق در دو آزمایش جداگانه کشت درون پتری‌دیش و کشت در بستر خاک درون کیسه نشا برای ارزیابی تحمل به شوری تعدادی از پایه‌های کدو در سال 92 و 93 در مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی اصفهان انجام شد. جمعیت‌های بومی از کدوی حلوایی (اصفهان ...
بیشتر
تنش شوری یکی از مهمترین عوامل محدود کننده رشد گیاه، بویژه در مناطق خشک و نیمه خشک میباشد. این تحقیق در دو آزمایش جداگانه کشت درون پتری‌دیش و کشت در بستر خاک درون کیسه نشا برای ارزیابی تحمل به شوری تعدادی از پایه‌های کدو در سال 92 و 93 در مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی اصفهان انجام شد. جمعیت‌های بومی از کدوی حلوایی (اصفهان و کوشک)، کدوی مسمایی (الور، تیران، کوشک و اصغرآباد)، کدوی تنبل (کرمانشاه، شهرضا، محمدیه و الور)، کدوی قلیانی، لیف، کدوی ماری و هیبریدهای بین گونه‌ای (Ferro، 113، 910، 909، 913، 426 و152) جمعاً 20 تیمار در آزمایش اول استفاده شد. در آزمایش دوم جمعیت لیف و کدوی ماری و هیبریدهای 426 و 152 حذف گردید و توده بومی کدوی پوست کاغذی اضافه گردید. در واقع آزمایش دوم با 17 تیمار انجام شد. تنش شوری با کاربرد کلرید سدیم در سطوح (صفر، دو، چهار، شش، هشت و10 دسی زیمنس بر متر) برای آزمایش اول و سطوح (صفر، دو و چهار دسی زیمنس بر متر) برای آزمایش دوم انجام شد. با استفاده از آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار اجرا گردید. صفات سرعت و درصد جوانهزنی، قطر ساقه، طول ساقه و ریشه، وزن تر و خشک ساقه و ریشه، شاخص بنیه، حجم نسبی آب برگ و عدد اسپد (شاخص سبزینگی) اندازه‌گیری شد. نتایج بدست آمده نشان داد (که به استثنای نسبت ریشه به ساقه در آزمایش اول) کلیه صفات رشد اندازه‌گیری شده در کدوها در هر دو آزمایش در پاسخ به افزایش شوری کاهش معنی داری (05/0< P) نشان دادند. در تیمار رقم برای صفات اندازه‌گیری شده (به استثنای سرعت جوانه زنی و شاخص بنیه در آزمایش دوم) اختلاف معنی‌داری بین کدوها مشاهده شد. هیبرید فرو بیشترین درصد جوانه زنی را در بین پایه ها داشت. بیشترین قطر ساقه مربوط به توده های کدو تنبل بود. بیشترین طول ریشه در کدوی تنبل توده های شهرضا، کرمانشاه و الور و هیبریدهای بین گونه ای فرو، 909 و 910 بدست آمد. تیمار شوری 4 دسی زیمنس بر متر از منبع NaCl، آستانه خسارت برای کدوهای حساس به تنش شوری بود. تنش شوری 8 و 10 دسی زیمنس بر متر به شدت سبب محدودیت رشد رویشی پایه های کدو گردید. در مجموع، از بین ارقام و پایه‌های مورد مطالعه، جمعیت‌های کدو حلوایی کوشک، کدو مسمایی کوشک و اصغرآباد، کدو قلیانی، کدو پوست کاغذی و هیبرید وارداتی 113 حساس به شوری و کدوی تنبل کرمانشاه و شهرضا، کدو حلوایی اصفهان و هیبریدهای بین گونه‌ای فرو، 909 و 910 بر اساس صفات ارزیابی شده بعنوان پایه‌های برتر در تحمل به شوری معرفی شدند.
پروانه ابریشم چی؛ علی گنجعلی؛ عبداله بیک خورمیزی؛ امیر آوان
چکیده
دو آزمایش جداگانه، با هدف بررسی تاثیر ورمی کمپوست و عصاره آبی حاصل از آن بر صفات مربوط به جوانهزنی و رشد رویشی ارقام موبیل و سوپراوربینای گوجه فرنگی انجام شد. در آزمایش اول عصاره ورمی کمپوست با غلظت های 5/0، 1، 5/1، 2، 5/2، 5، 5/7، 10 و100 درصد (حجمی-حجمی) به همراه شاهد (آب مقطر) بر جوانه زنی دو رقم گوجه فرنگی مورد بررسی قرار گرفت. تعداد بذرهای ...
بیشتر
دو آزمایش جداگانه، با هدف بررسی تاثیر ورمی کمپوست و عصاره آبی حاصل از آن بر صفات مربوط به جوانهزنی و رشد رویشی ارقام موبیل و سوپراوربینای گوجه فرنگی انجام شد. در آزمایش اول عصاره ورمی کمپوست با غلظت های 5/0، 1، 5/1، 2، 5/2، 5، 5/7، 10 و100 درصد (حجمی-حجمی) به همراه شاهد (آب مقطر) بر جوانه زنی دو رقم گوجه فرنگی مورد بررسی قرار گرفت. تعداد بذرهای جوانه زده در هر روز شمارش شد و برداشت از نمونه‌ها پس از یک هفته صورت گرفت. سپس درصد و سرعت جوانه زنی، طول و وزن خشک ساقهچه و ریشهچه تعیین شدند. در آزمایش دوم نسبت‌های حجمی مختلف ورمی کمپوست: ماسه (شامل: 100:0؛ 90:10؛ 80:20؛ 60:40؛ 40:60؛ 20:80 و 100: 0)، بر رشد گیاهچه ای ارقام گوجه فرنگی مورد بررسی قرار گرفت. بذرها در گلدان‌های پلاستیکی کاشته و نمونه برداری از گیاهچه‌ها 22 روز پس از کاشت انجام شد. هر دو آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار انجام شد. نتایج حاصل از آزمایش‌ها نشان داد که عصاره ورمی کمپوست نتوانست رشد رویشی ارقام موبیل و سوپراوربینای گوجه فرنگی را بهبود بخشد، اما کاربرد نسبت‌های حجمی ورمی کمپوست، تاثیر معنی‌داری بر ارتفاع گیاه، سطح و وزن خشک برگ، وزن خشک ساقه، سطح، قطر و وزن خشک ریشه‌ها و میزان عناصر پتاسیم، کلسیم و فسفر برگ گوجه فرنگی داشت. نتایج مؤید این بود که کاربرد نسبت‌های پایین ورمی کمپوست، اثرات بیشتری بر رشد گیاهچه‌های گوجه‌فرنگی دارد، به طوری که بیشترین تاثیر ورمی کمپوست در نسبت‌های 20 و 40 درصد ورمی کمپوست به ترتیب برای ارقام سوپراوربینا و موبیل ثبت شد. در این آزمایش نسبت‌های بالای ورمی کمپوست تاثیر منفی بر رشد گیاچه‌های گوجه فرنگی داشت.
