فیزیولوژی پس از برداشت
معظمه شهابی؛ سمیه رستگار
چکیده
یکی از عمدهترین مشکلات در مرحله پسازبرداشت گل شاخهبریده نرگس رقم ’شهلای شیراز‘ (Narcissus tazetta L.cv. Shahla-e-Shiraz)، کوتاه بودن عمر پسازبرداشت آن است که بهطور عمده بهدلیل پژمردگی و قهوهای شدن سریع گلبرگهای آن میباشد. مطالعه حاضر به‌منظور بررسی تأثیر تیمار سدیمنیتروپروساید بر حفظ کیفیت و جلوگیری از فرآیند ...
بیشتر
یکی از عمدهترین مشکلات در مرحله پسازبرداشت گل شاخهبریده نرگس رقم ’شهلای شیراز‘ (Narcissus tazetta L.cv. Shahla-e-Shiraz)، کوتاه بودن عمر پسازبرداشت آن است که بهطور عمده بهدلیل پژمردگی و قهوهای شدن سریع گلبرگهای آن میباشد. مطالعه حاضر به‌منظور بررسی تأثیر تیمار سدیمنیتروپروساید بر حفظ کیفیت و جلوگیری از فرآیند قهوهای شدن گلبرگهای گل شاخهبریده نرگس انجام شد. آزمایش حاضر بهصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار بهصورت فروبری کوتاهمدت در سدیمنیتروپروساید در دو غلظت (25 و 50 میکرومولار) بهمدت 24 ساعت برروی گلهای شاخهبریده نرگس انجام شد. محلول ساکارز 2 درصد و همچنین آبمقطر بهعنوان شاهد در نظر گرفته شدند. در این آزمایش شاخصهای مختلف بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج بهدست آمده، بیشترین کیفیت ظاهری گل (03/3) و بیشترین محتوی نسبی آب گلبرگ (1/43 درصد) در پایان آزمایش در گلهای تیمار شده با 25 میکرومولار سدیمنیتروپروساید مشاهده شد. کمترین میزان قهوهای شدن (3/22 درصد) و تغییرات رنگ (ΔE) و بیشترین روشنایی رنگ گلبرگها (L*) (47/35) نیز در تیمار 25 میکرومولار سدیمنیتروپروساید مشاهده شد. تیمار 25 میکرومولار سدیمنیتروپروساید بهطور معنیداری فعالیت آنزیم پلیفنل اکسیداز را به یک پنجم نسبت به شاهد کاهش داد. این غلظت همچنین تأثیر معنیداری در کاهش نشتیونی و حفظ پایداری غشایسلولی (3/73 درصد) نسبت به شاهد (5/69 درصد) داشت. نتایج نشان داد که غلظت مناسب سدیمنیتروپروساید با حفظ محتوی نسبی آب گلبرگ، کاهش نشتیونی وحفظ پایداری غشایسلولی و کاهش فعالیت آنزیم پلیفنل اکسیداز (PPO) نقش موثری در مهار فرایند قهوهای شدن گلبرگهای گل شاخهبریده نرگس داشت.
