گیاهان دارویی
حسین غلامی؛ محمدجمال سحرخیز؛ محسن شیردل؛ کهزاد سرطاوی؛ حمید مزارعی
چکیده
اسطوخودوس افراشته (Lavandula stricta)، سنا بومی (Cassia obovata)، زامور (Cocculus pendulus) و بادمجان وحشی (Solanum xanthocarpum) از گونههای قابل رویش در استان بوشهر میباشند و تاکنون گزارشی مبنی بر توصیف ویژگیهای اکوفیزیولوژیک، علفکشی و بیوشیمیایی این گونهها در ایران وجود ندارد. برای این منظور، گیاهان مورد نظر در بهار سال 1398 در استان بوشهر از طبیعت جمعآوری ...
بیشتر
اسطوخودوس افراشته (Lavandula stricta)، سنا بومی (Cassia obovata)، زامور (Cocculus pendulus) و بادمجان وحشی (Solanum xanthocarpum) از گونههای قابل رویش در استان بوشهر میباشند و تاکنون گزارشی مبنی بر توصیف ویژگیهای اکوفیزیولوژیک، علفکشی و بیوشیمیایی این گونهها در ایران وجود ندارد. برای این منظور، گیاهان مورد نظر در بهار سال 1398 در استان بوشهر از طبیعت جمعآوری و در شرایط سایه و جریان هوای آزاد بهمنظور عصارهگیری و اندازهگیری صفات مورد نظر، خشک شدند. در بین گیاهان مورد مطالعه بیشترین و کمترین میزان فنول کل بهترتیب در گیاهان زامور جمعآوری شده در کیلومتر 3 جاده گلهدار و گیاه سنا بومی جمعآوری شده در منطقه کاکی مشاهده گردید. گیاهان اسطوخودوس افراشته برداشت شده از منطقه گلوگاه، دارای بالاترین میزان فلاونوئید کل بود. کمترین و بیشترین میزان فلاوون و فلاونول مربوط به گیاهان سنا بومی و زامور بود. در این مطالعه، بیشترین میزان فعالیت آنتیاکسیدانی بهترتیب در گیاهان زامور، اسطوخودوس افراشته و بادمجان وحشی گزارش گردید. گیاهان سنا بومی جمعآوری شده از منطقه کاکی دارای کمترین میزان فعالیت آنتیاکسیدانی بود. گیاهان اسطوخودوس افراشته برداشت شده از منطقه گلوگاه، دارای ترکیبات فنولی پیکوماریک اسید و الاژیک اسید میباشد. در بین اسیدهای فنولی مورد ارزیابی، اسیدهای فنولی کاتچین و پیکوماریک اسید در گیاهان زامور جمعآوری شده در کیلومتر 3 جاده گلهدار مشاهده شد. گیاه سنا بومی جمعآوری شده از منطقه کاکی و اسطوخودوس افراشته دارای الاژیک اسید در پیکره رویشی بودند. نتایج این بررسی نشان داد اسیدهای فنولی شناسایی شده در بادمجان وحشی جمعآوری شده از بندر سیراف، کافئیک اسید، کلروژنیک اسید، پیکوماریک اسید، وانیلین و هسپریدین بود. در بین اسیدهای فنولی شناسایی شده، کلروژنیک اسید ترکیب غالب در بادمجان وحشی بود. نتایج این پژوهش نشان داد بیشترین اثر بازدارندگی روی جوانهزنی بذور پنیرک مربوط به غلظت 1000 میکرولیتر در لیتر عصارههای زامور و بادمجان وحشی بود، به نحوی که به طور کامل جوانهزنی را متوقف کردند. به طور کلی با افزایش غلظت عصاره از صفر تا 1000 میکرولیتر در لیتر، شاخص آللوپاتی در مورد همه گیاهان منفیتر شد. افزون بر این، با به کارگیری عصارههای الکلی گیاهان مورد مطالعه و افزایش غلظت از صفر تا 1000 میکرولیتر در لیتر، میانگین درصد، سرعت جوانهزنی، طول ریشهچه و ساقهچه سلمهتره به طور معنیداری کاهش یافت. کمترین شاخص آللوپاتی در غلظت 1000 میکرولیتر در لیتر عصاره بادمجان وحشی مشاهده شد که بیشترین اثر بازدارندگی (شاخص آللوپاتی 58/0-) را بر رشد و جوانهزنی بذور سلمهتره داشت. با توجه به پتانسیل بالای علفکشی عصارههای زامور و بادمجان وحشی، میتوان از آنها در راستای مدیریت علفهای هرز پنیرک و سلمهتره استفاده کرد. همچنین میتوان از عصاره گیاه زامور به عنوان یک منبع آنتیاکسیدان طبیعی در صنایع مرتبط استفاده نمود.
عسکر غنی؛ سید حسین نعمتی؛ مجید عزیزی؛ محمدجمال سحرخیز؛ محمد فارسی
چکیده
در این تحقیق به منظور بررسی تنوع بیوشیمیایی عصاره 25 جمعیت نعنای خوراکی، آزمایشی بر پایه طرح کاملا تصادفی با 25 تیمار (جمعیتها) و 3 تکرار به صورت گلدانی در شرایط طبیعی، به اجرا درآمد. بدین منظور، درون هر گلدان 3 عدد استولون به طول 5 سانتیمتر انتخاب و کشت گردید. در مرحله گلدهی کامل، بوتههای مربوط به هر تیمار برداشت شدند و مهمترین صفات ...
بیشتر
در این تحقیق به منظور بررسی تنوع بیوشیمیایی عصاره 25 جمعیت نعنای خوراکی، آزمایشی بر پایه طرح کاملا تصادفی با 25 تیمار (جمعیتها) و 3 تکرار به صورت گلدانی در شرایط طبیعی، به اجرا درآمد. بدین منظور، درون هر گلدان 3 عدد استولون به طول 5 سانتیمتر انتخاب و کشت گردید. در مرحله گلدهی کامل، بوتههای مربوط به هر تیمار برداشت شدند و مهمترین صفات بیوشیمیایی عصاره شامل: میزان کلروفیل (b,a و کل)، کاروتنوئید، فلاون و فلاونول، فلاونوئید کل، میزان ترکیبات فنلی کل، میزان فعالیت آنتیاکسیدانی و میزان کربوهیدرات اندازهگیری شد. همچنین جمعیتها از نظر صفات فوق مورد تجزیه خوشهای قرار گرفتند و همبستگی بین صفات بیوشیمیایی عصاره در این جمعیتها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان دهنده تفاوت معنیدار بین جمعیتها از نظر خصوصیات بیوشیمیایی اندازهگیری شده بود. بیشترین و کمترین میزان محتوای کلروفیل کل (77/35 و 5/10 میلیگرم بر گرم نمونه تر) به ترتیب مربوط به تیمارهای فارس (منطقه خفر 2) و مازندران (منطقه نور) بود. در بین جمعیتهای مورد مطالعه، تیمارهای اصفهان 2، مازندران- قائمشهر، مازندران- نور و یاسوج از نظر صفات ارزشمند بیوشیمیایی عصاره (فعالیت آنتیاکسیدانی، ترکیبات فنلی، فلاونوئید کل و میزان کربوهیدرات) برتر بودند. همچنین برخی از جمعیتهای مربوط به استان فارس از نظر رنگیزههای کاروتنوئید و محتوای کلروفیل نسب به سایر جمعیتها دارای برتری بودند. همچنین بین فعالیت آنتیاکسیدانی، میزان ترکیبات فنلی، میزان فلاونوئید کل همبستگی مثبتی وجود داشت.
